Interview
Interview met Elsbeth Hoefkens
Theater na de Dam editie Arnhem
Tijdens de twaalfde editie van Theater Na de Dam zetten bijna 500 jongeren in 40 projecten door heel Nederland zich in om ook dit jaar 4 mei van betekenis te voorzien. Gebaseerd op digitale gesprekken en briefwisselingen tussen jongeren en ouderen over de oorlog wordt – in veel verschillende vormen – iets waardevols gemaakt en staan we niet alleen stil bij het verleden, maar ook bij de complexe tijd waarin we nu leven. In Arnhem maakte regisseur Elsbeth Hoefkens onder leiding van Muziektheater De Plaats en Toneelgroep Oostpool de korte film Puinhoop.
De titel van je film is PuinHoop. Welke thematiek snijd je aan in jouw film?
Samen met de jongeren zijn we dit proces vanuit het thema wederopbouw gestart. Hoe kan je een tijd van crisis gebruiken om opnieuw naar de wereld te kijken en zo wellicht verandering in gang te zetten? Zonder de oorlog en de coronatijd één op één met elkaar te vergelijken probeer ik op die manier een verbinding te maken tussen toen en nu. De idealen van de jongeren gaan daarbij in dialoog met de idealen en de verhalen van de ouderen toen. Thema’s en vragen als hoe hoop te houden, waarderen wat je hebt en vooruitkijken na een periode van crisis komen hierbij naar boven drijven.
De gesprekken met ouderen dienen als bronmateriaal voor de film. Hoe heb je deze verhalen verwerkt in jouw film?
De meeste verhalen van de ouderen zijn met name inspiratie en voeding geweest voor vele interessante gesprekken in het maakproces tussen en met de jongeren. Vanuit deze gesprekken zijn we vervolgens op de vloer gaan maken. Daar kwamen hele mooie scènes uit waarin de verhalen van de ouderen voel- en zichtbaar werden; soms heel letterlijk en soms abstracter. Daarnaast zijn de verhalen van de ouderen ook nog eens te horen in de film zelf aangezien we enkele geluidsfragmenten gebruiken in de film.
Voor de film werk je samen met tien Arnhemse jongeren. Welke rol hebben zij in het maakproces?
De jongeren hebben in het maakproces voor mij de rol als speler maar ook de rol van medemaker. Een creatief proces aangaan en een artistiek product maken doe ik namelijk het liefst in verbinding met anderen. Bronnen, ideeën, vragen en gedachtes over de film vanuit de jongeren zijn voor mij dan ook erg waardevol omdat ze niet alleen betrokkenheid laten zien maar ook omdat het maakproces daar voor mij over gaat.
Wat vond je de grootste uitdaging?
De grootste uitdaging voor mij in dit proces was de beperking van de tijd die we hadden. Zoals ik al aangaf maak ik namelijk heel graag samen met mijn spelers en een proces met weinig repetities maakt dit erg lastig. Daarnaast gaven uiteraard de coronamaatregelen ons soms ook grote uitdagingen kijkend naar zowel het repetitieproces als ook de vorm van het eindproduct. Vandaar dat we er ook voor gekozen hebben om een film te maken.
Wat is jouw grootste wens voor de stad Arnhem voor de komende 75 jaar?
Moeilijke vraag! Er zijn op allerlei verschillende terreinen dingen die ik wens voor niet alleen Arnhem maar voor iedereen. Als het bijvoorbeeld gaat over het milieu of het onderwijs. Maar mijn grootste wens is denk ik dat mensen wat meer gaan luisteren naar elkaar. Omdat luisteren naar mijn idee de bron is van begrip voor elkaar en betrokkenheid met elkaar. En daarmee ook het startpunt vormt voor veranderingen waarin iedereen zich gezien en gehoord voelt. En dat wens ik ons allemaal erg toe en niet alleen in deze tijd maar ook na corona.
