De Buitenwereld

“Een ziekte heb je nooit alleen”

Anna is niet de enige die kampt met een mentale ziekte. Er zijn op de wereld velen die met zulke stoornissen moeten leven. En met hen, hun geliefden die naast hen leven. Hun ouders, hun partners, hun kinderen. In dit blokje gaan we dieper in op de ervaring van deze mensen.

Als ouder gun je je kind een vervuld leven. Een zorgeloze kindertijd, een goede opleiding, misschien uiteindelijk zelf de rol van ouder. Erachter komen dat je kind mentaal ziek is en die zorgeloze tijd niet gaat hebben, kan voelen als een bom die inslaat. Als ouder kan je je schuldig voelen: wat als de opvoeding de aanleiding voor deze ziekte is geweest?

Vaak kijken ouders het een tijdje aan in de hoop dat het een fase is en de symptomen vanzelf verdwijnen. Als dat niet het geval blijkt, en er is geaccepteerd dat diens kind ziek is, kunnen er nog steeds veel uitdagingen en vragen zijn. Wordt er bijvoorbeeld wel of niet gezocht naar professionele hulp? Er zijn nog steeds veel vooroordelen over hulp zoeken en in therapie gaan. De kans dat het aannemen van therapie betekent dat je kind wellicht een label krijgt die diens hele leven beïnvloedt, maakt de stap om professionele hulp te zoeken, groot, terwijl overleg met de huisarts een eenvoudige en laagdrempelige eerste stap kan zijn om te kijken of vervolgonderzoek nodig is.

Het accepteren van het idee dat je kind een mentale stoornis heeft, betekent ook het loslaten van de verwachtingen voor de toekomst van je kind. Het betekent angst en bezorgdheid. Op elk moment willen weten waar je kind is. Je kind behoeden voor alle narigheden die bij de ziekte komen kijken. Slaapt die wel? Eet die wel? Slikt die diens medicijnen? Angst betekent soms ook ruzie. Je kind dat volwassen wordt en niet meer bij de hand gehouden wil worden. Diens eigen leven wil uitzoeken zonder een ouder die steeds meekijkt. Het kan ook een klap op je eigen mentale gezondheid betekenen. Het zelf willen of moeten aannemen van professionele hulp. Het betekent blijven praten en stap voor stap er samen achter komen hoe de ziekte het best te hanteren is, waardoor je kind een zo vervuld mogelijk leven kan leiden.

Als partner word je verliefd. Op de persoon, wetende van de ziekte of niet. Je kan overvallen worden door de moeilijke momenten en verrast worden door de makkelijke momenten. Het belangrijkste is om te proberen om ondanks deze momenten aan hun zijde te blijven. Andrea Keeney schreef dit artikel over hoe belangrijk deze steun is voor de National Alliance Mental Illness: 

Voor degenen die houden van iemand met een psychische ziekte

Aan alle mensen die naast hun geliefde staan terwijl een onzichtbare ziekte ons laat bezwijken in tranen, woede, polssnijden, pillen slikken, kwellende verlangens om te sterven: bedankt. Soms waren jullie het enige beeld dat ons in leven hield.

Of je je er nu bewust van bent of niet, jouw aanwezigheid heeft ervoor gezorgd dat we niet volledig werden verteerd door depressies, angsten, hallucinaties, opdringerige gedachten, zelfmoordgedachten en een overvloed aan andere mentale kwellingen. Hoewel je soms niet de juiste woorden kon vinden, stelde jouw keuze om aan onze zijde te blijven en getuige te zijn van de donkerste delen van ons, ons beter in staat om verder te leven, terwijl alles in ons wilde sterven.

Dank je, omdat je stilletjes naast ons zat terwijl we huilden, omdat je hard schreeuwde toen je ons probeerde te overtuigen om te blijven vechten, omdat je naar ons luisterde toen we onze angsten probeerden weg te praten, voor alle psychiatrische bezoeken, de veranderingen van medicatie, omdat je ons vasthield toen we schreeuwden dat je weg moest gaan, en vooral, omdat je wachtte. Dat je altijd wachtte; tot we terugkwamen uit onze eigen persoonlijke hel. Wachten tot we weer opstaan nadat we gevallen waren en terugkeerden naar jou; een beetje veranderd, een beetje verhard, maar een beetje sterker.

Bedankt dat je van ons houdt, niet ondanks onze ziekte, maar samen mét onze ziekte en alle rommelige, onromantische, klote momenten die dat met zich meebrengt. Dat je je herinnert dat we gewoon mensen zijn. Dat je ons wijst op de schoonheid van onze gebreken. Voor het vinden van de stukjes die onze geestesziekte probeerde te verbergen en deze weer tot leven te brengen. Om ons te laten zien dat er een toekomst is, zelfs met een psychische aandoening. Er is acceptatie en er is liefde, zelfs voor ons, voor diegene die nauwelijks de kracht kunnen vinden om van hunzelf te houden.

Dit is voor jou, omdat je ons nooit herinnert aan alles wat je hebt gedaan. Omdat je nooit de uren hebt geteld die je naast ons hebt doorgebracht terwijl we huilden of voor de nachten die je alleen hebt doorgebracht terwijl we ons van de wereld afsloten. Omdat je onze zwakheden nooit tegen ons hebt gebruikt. Dit is voor jou, omdat je een stapje terug deed toen onze kracht begon terug te keren, zodat we met trillende benen onszelf weer konden vinden. Dat je herkende wanneer we sterk genoeg waren om op eigen benen te staan, dat je ons voorbij onze comfortzone duwde toen we bevroren waren van angst en dat je altijd dichtbij genoeg bleef, mochten we weer vallen.

Voor de mensen die van iemand met een psychische ziekte houden en hun steunen: bedankt. Voor jullie zijn we voor altijd dankbaar.

Dit is de link naar de originele brief.