Kendall Feaver, de schrijver

Kendall Feaver, schrijver van The Almighty Sometimes

Kendall Feaver is de schrijver van de voorstelling ‘The Almighty Sometimes’. Kendall Feaver werd in 1990 geboren in Australië. Vanaf haar zestiende wist ze dat schrijver wilde worden en schreef op de middelbare school haar eerste theatervoorstelling.

In 2012, toen ze 22 was, verhuisde ze naar London om een masteropleiding ‘Playwriting’ te volgen. Tijdens deze opleiding begon ze met het schrijven van ‘The Almighty Sometimes’. Voor een deadline tijdens haar master was Kendall eigenlijk een jaar bezig met het schrijven van een ander stuk toen ze twee weken voor deze deadline op een boek stuitte. Dit boek was een gids voor ouders en gaf een overzicht van verschillende stemmings- en gedragsstoornissen bij kinderen. Ook was er in die tijd een toename aan aandacht voor mentale problemen onder jongeren. Kendall worstelde met de vraag of de grens van deze diagnoses bij kinderen niet te soepel was. Wat is het verschil tussen een psychische stoornis en bijvoorbeeld een explosieve fantasie? En zo wandelde Anna, het hoofdpersonage van de voorstelling, haar leven in. De eerste versie van ‘The Almighty Sometimes’ bleef twee jaar liggen, voordat Kendall haar pen weer oppakte. Ze deed vijf jaar lang onderzoek door te praten met psychologen, ouders en jongeren over hun ervaringen. Hoe meer ze onderzoek deed, hoe duidelijker het werd dat er geen makkelijke antwoorden zijn over het behandelen van een kind met een mentale stoornis. Iedereen met wie ze sprak gaf een ander antwoord. En deze ontregeling, over het nooit zeker weten, probeert Kendall terug te laten komen in het stuk.

Voor Kendall gaat ‘The Almighty Sometimes’ uiteindelijk vooral over de zoektocht naar identiteit. Hoe kan men, als iemand een groot deel van diens leven medicijnen slikt, nog weten hoeveel van diens identiteit van zichzelf is en hoeveel wordt beïnvloed door de medicijnen? En wat Kendall misschien nog wel het belangrijkste vindt in deze voorstelling, is de relatie tussen moeder en dochter. De zorg die ervoor elkaar gedragen wordt. De liefde waarvan men weet dat men er onvoorwaardelijk op kan vertrouwen. Los van of het kind ziek is of niet. Zelf schreef ze hierover:

“Het gekibbel en de te intense herkenbaarheid. Het gebrek aan privacy of persoonlijke ruimte. De schaterlachen. De levenslessen die je krijgt [of je er nu om vraagt of niet!] Het nachtelijke waken bij de deur. Het ingeslikte onrecht. De pijn die we soms veroorzaken en de onvoorwaardelijke [en enigszins ondoorgrondelijke] liefde die we ervoor terugkrijgen.”

Kendall wil met haar stukken aandacht leggen op niet eerder vertelde verhalen. Ze zoekt naar de humor en menselijkheid in morele prikkelende kwesties, zoals mentale gezondheid onder kinderen.